நடை

(வெண்பாவில் கதை சொல்லும் முயற்சி, இது. எதுகை, மோனையை மட்டும் விலக்கிவிட்டு, அடிப்படை இலக்கணமான வெண்டளை பிறழாமல் இதை ஆக்கியுள்ளேன். பெரும்பாலும் வகையுளிக்கு உட்படுத்தாமல் முழுச் சொற்களாக விட்டுள்ளேன். தளை பார்க்க விரும்புவோர், பிரித்துக்கொள்ளுங்கள்.)

ஒருமழைநாள்; எங்கும் உறைஇருள்; அந்தத்
தெருவில் இருள்தடவிக் கொண்டே - நடந்தேன்.
எனக்குத் தெரியாது எதிரே ஒருத்தி
எனைப்போல் வருகிறாள் என்று.

என்கை அவள்முகத்தில்; என்மார்பிலோ அவள்கை.
மின்னியது மின்னல் அந்நேரம்பார்த்து! - பெண்அழகாய்த்
தான்இருந்தாள். 'மன்னிக்க வேண்டும்' எனும்போதும்
சொன்னோம்: 'அடச்சே இருட்டு'.

மேலும் இரண்டடி வைத்திருப்பேன். 'ஆ'என்றோர்
கூச்சல். இருளால் தடுக்க - முடியாத
சத்தம் வழிகாட்ட, கைகளால் கண்டேன்.
அவள்சேற்றில் வீழ்ந்திருந் தாள்.

'வழுக்கி விழுந்துவிட்டேன். மண்ணாயிடுச்சு உடம்பு'
என்றாள். 'மழையிலே நில்லுங்க - போயிடும்'
என்றேன். 'அதில்லை. மண்ணு உள்ளேபோய்க் குத்துது.
உடனே கழுவணும்'என் றாள்.

மீண்டும் உதித்தது மின்னல். தெரிந்தது
கையடி நீர்க்குழாய் ஒன்று. - அவள்கழுவ
நான்அடித்தேன். 'கொஞ்சம் திரும்பி அடியுங்கள்.
ஆடை களையணும்'என் றாள்.

எப்படிப் பார்ப்பேன் இருட்டில்? என்றாலும்
திரும்பினேன். அவள்குளித்தே விட்டாள். - குறும்பாக
ஓர்தவளை பாய்ந்தது அவள்மேலே. வீலென்று
கத்தி அணைத்தாள் எனை.

தவளைக்கு நன்றி! இருள்மழை மின்னல்
அனைத்துக்கும் நன்றிசொல்லும் வேளை - அவள்சொன்னாள்
'ரொம்ப பயமா இருக்கு. என்னை என்வீட்டில்
கொண்டு விடமுடியு மா?'

அவள்கூந்தலில் இருந்து நீர்த்துளிகள் என்முதுகில்
சொட்டின. இன்னும் மழைவிட - வில்லை.
உடைஉடலோடு ஒட்ட, கால்கள் பின்ன, இடையுரச,
கைகோத்த வாறுஎம் நடை.

தெருக்களைத் தின்றன எம்கால்கள். 'அய்யோஎன்
கால்வலிக்குதே' என்று அமர்ந்தாள். - அவளை
இருகையால் தூக்கிஎன் மார்போடு அணைத்து
நடந்தேன் வெகுநேர மாய்.

வீடுவந்து விட்டதென்றாள். பார்த்தால் அ·துஎன்வீடு.
கையில் இருந்தவளும் இல்லை. - கதவருகே
நின்றென்னை வித்யாசமாய்ப் பார்த்தாள் அம்மா.
தலைதுவட்டிக் கொண்டிருந்தேன் நான்.

(சுந்தர சுகன் / ஜூன் 2001 / இதழ் எண்: 169)